ด้านหน้าของมหาวิทยาลัย 3 ช่องกลางที่เห็นคือช่องทางเข้า ช่องแรกจะเป็นช่องที่มี security ตรวจบัตร ช่อง 2-3 เป็นประตูหมุนที่ควบคุมโดย security เช่นกัน
ที่มาภาพ : http://www.scribblers.co.uk/blog/tag/ssi/
บนซ้าย ประตูหมุน ขวา หน่วยรักษาความปลอดภัยด้านหน้า ทันสมัย กล้องวงจรปิด ระบบ scan กรณีสงสัย
รูปสีสวยนี่เป็นจากประตูเข้า เป็นทางเดินแรกภายใน สุดทางเลี้ยวขวาเพื่อขึ้นลิฟท์
ตึกที่เห็นทั้งหมดสามชุดใหญ่ คือKing's college ตึกสีแดงหัวมุมโบราณมากเชื่อมกับ ตึก Franklin ตึกด้านล่างที่เห็นเป็นอีกส่วน เราปฐมนิเทศที่นี่
ผ่านเข้าในตึกทำให้รู้ว่าตึกเรียน modern แห่งนี้ชื่อว่า Franklin-Wilkins Building (Part of King's College London's
Top view ของตึก จะเห็นว่าลึกพอควร
Exterior of the Franklin-Wilkins building on Stamford Street
ลิฟท์ที่นี่ตัวใหญ่กว้างแบบของรพ. ก็มารู้ภายหลังว่าที่คิดว่าใหญ่นี่ยังเล็กในเวลาต่อมาเราะเราต้องใช้ลิพท์นี่ใส่รถเข็นขนสารจากชั้นใต้ดินขึ้นไป กดลิฟท์ตามที่ยามบอก ชั้น 3 พอลิฟท์จอด จะออกจากลิฟท์ก็มีเสียงใสๆตามมาทันทีว่า "Third floor" เดินออกมา ตึกเงียบมากจนน่ากลัว เดินไปเรื่อยๆดูภายในเป็นตึกสีขาวประตูขาว บานใหญ่ๆทั้งนั้น มีทางเดิน main เท่านั้นที่เปิดโล่งมองตลอดได้ ส่วนทางแนวขวางตึกจะมีประตูบานใหญ่หนักปิดกั้นมีช่องกระจกเล็กๆให้มองเข้าไปเหมือนห้องพักรพ.ก็จะเห็นทางเดินยาวอีกในแนวขวาง เราเรียกภายหลังว่า corridor lab เรา ( Biotechnology ) อยู่ corridor D, lab biochemistry อยู่ corridor B เป็นต้น ช่องใครช่องมัน ในแต่ละ corridor แบ่งเป็นด้านซ้ายขวา ทางเดินค่อนข้างแคบ ต่างจาก main เยอะเลยที่กว้างมาก ห้องแต่ละห้องปิดสนิท ไม่มีห้องแบบเปิดเลย มีป้ายชื่อและเลขห้องกำกับไว้ ซึ่งพอสุดทางขวางจะออกไปอีกเลี้ยวหนึ่งจะเจอประตูหนักๆแบบนี้อีก ภายหลังก็รู้ว่าประตูหนักๆพวกนี้คือ fire door ที่ปกติต้องใช้มือดัน ตะโพกดัน ตัวดัน เวลาถือของสองมือและต้องการผ่าน และเสียงจะดังแบบ ปึงปังๆๆ เวลาคนผ่านแต่ละด่านเข้ามาเราจะรู้แม้ว่าอยู่ในห้อง lab เราก็เดินผ่านประตูนี้เข้าไป เพื่อหาห้องพักของอาจารย์ผู้เป็น supervisor เราคือ Professor Dr. Jeremy R. Mason ซึ่งต่อไปจะเล่าเรื่องอาจารย์เก็บไว้ในนี้เป็นระยะ มีเรื่องที่ไม่คาดคิดของอจ.พอสมควร และอาจถือเป็นโชคดีที่ได้มีโอกาสอยู่ในกลุ่ม research lab ของอจ. บางครั้งคนเรากว่าจะรู้ตัวว่าเราได้โอกาสดี ได้สิ่งที่ดีมากแล้ว ก็ต่อเมื่อผ่านไปหรือมีการเปรียบเทียบหรือมีการบอกเล่า เราก็เช่นกัน ขณะที่เรียนในปีแรกก็มีแต่ why ?? เช่น why so strict ? กว่าจะรู้ตัวว่าโชคดีที่อยู่ใน lab biotech ที่ทันสมัยและดีที่สุดที่หนึ่ง ก็เมื่อมีนศ.กลุ่มอื่นๆมาขอใช้อุปกรณ์ และบ่นถึงกลุ่มของเขา และการจัดการในกลุ่มที่ต่างกันมาก เอาไว้แยกเขียนเรื่อง lab ของ jeremy ภายหลัง เราเรียกอจ.ว่า Prof.Mason เสมอ ในขณะที่เด็กต่างชาติอื่นๆจะเรียกว่า Jeremy ในนี้เราก็จะเรียกว่า Jeremy ก็แล้วกัน
เดินเข้ามาหาห้องพักอาจารย์ ก็เจออยู่ต้น corridor นี่เอง (ตรงข้ามห้อง lab ของ group ไว้ค่อยเขียนเรื่องการแบ่ง research lab ของที่นี่ ) มีห้องเยอะเลยใน corridor ด้านห้องพักมี 6 ห้อง ห้องหน้ากว้างแต่ตื้น ด้านห้อง lab มี 2 lab ใหญ่ (2 research group) แต่มีห้องเครื่องมือ และห้องสำหรับ autoclave อย่างเดียว และห้อง อุปกรณ์เฉพาะทางอีก 1 ห้อง (ภายหลังก่อนเราจบ set เป็น Genome lab ที่ทันสมัยมากแห่งแรกในUK เลยทีเดียว) ทันได้ใช้ 1 งานคือ RT -PCR
เดินไปมาตรงแถวนั้นเพราะเข้าห้องไหนก็ไม่ได้ มีระหัสหน้าห้องล็อกหมด ระหว่างคิดว่าจะทำไงดี ก็เจออจ.คนแรกในตึกต่างคนต่างมอง แล้วอจ.ก็พูดถามก่อนว่ามาหาใคร เราบอกว่า Prof. Mason อจ.ยิ้มแล้วบอกต่อเลยว่า ที่มาจากไทยไช่ไหม เราบอกว่า ไช่ งง! ว่าอจ.รู้ได้ไง อจ.ไม่ปล่อยให้งงนาน ก็บอกว่า Prof. Mason บอกไว้และกลุ่มผมมีเด็กไทยคนหนึ่งด้วย ชื่อ "เป้า pao" เขาก็บอกผมว่าเขาจะมีเพื่อนไทยมาแล้ว (เพราะที่นี่ภายหลังเพิ่งรู้ว่ามีคนไทย 3 คนเรียน full time อยู่คนละกลุ่ม อีกคน part time เป็นเภสัช) อจ.ท่านนี้ชื่อ Dr.Rojer Miles ใจดี polite (อจ.เสียชีวิตในปีที่เราอยู่ปีที่2 ค่อยเขียนอีก) อจ.ก็บอกว่า คงต้องรอหน่อย แล้วก็พาเราไปที่ห้องพักอยู่นอก corridor ด้านหลัง..........เขียนตั้งยาวยังไม่เจอ Jeremy เลย คราวหน้าก็แล้วกัน และในระหว่างนี้สามีที่มาส่งก็ออก survey by his own ไปก่อน
