คุณครูอำพน จีนะทีปะ (85 ปี)
วันนี้ link กลับจากกทม.เที่ยง เลยตั้งใจไปเยี่ยมกราบคุณครูอำพน ที่อยู่อีกอำเภอห่างไปประมาณ 50 km. ก่อน ให้คนขับรถขับให้ และก่อนถึงบ้านอจ.จะแวะวัดพระประสพก่อนเพื่อกราบพระประธานในโบสถ์เช่นเคย เอาน้ำปานะ และ green tea ไปถวายพระ หลังจากนั้นก็รีบไปบ้านอาจารย์ ไปถึงก็ตะโกนเรียกเหมือนเคย ...
"อจ.คะ ใครอยู่บ้างคะ" ครั้งที่แล้วแวะไปหาอจ.วันครู ไปกราบครู จึงเห็นว่าอจ.ไม่สบายเป็นไตเสื่อม อจ.เปลี่ยนไปเร็วมาก ผอม ผิวแห้งดำ นอนบนที่นอนลุกขึ้นไม่ได้ และความจำไม่ดีแล้ว นี่คือคำที่หลานชายของอจ.อำพนบอก เมื่อเราไปเยี่ยมครั้งที่แล้ว เราเอาผ้าเช็ดตัวรูปหมีไปให้อจ.1 set ผลไม้ card ที่เขียน
"ขอบคุณคุณครูที่ได้สั่งสอนให้ให้เราเป็นคนดี และสอนจนเป็นเราในวันนี้" แต่วันนั้นคุณครูไม่สามารถอ่าน card ใบนั้นได้แล้ว แต่ครูยื่นมือมารับ card และถือไว้ เราเศร้าใจมากแต่เก็บไว้ในใจ พยายามเรียกอจ. บีบมืออจ.ให้กำลังใจ หลายชายอจ.ถามอจ.หลายครั้งว่าจำได้ไหมว่านี่ใคร ตอนแรกอจ.จำไม่ได้ อจ.เอามือลูบหน้าตัวเองพยายามนึก ใช้เวลาเกือบ 15 นาที อจ.อยู่ดีๆก็เรียกชื่อเราออกมา "....." . เป็นเสียงที่อจ.พยายามเค้นออกมา เสียงสั่น แต่ชัดเจน อจ.ได้ออกชื่อเราถึง 3 ครั้ง ทั้งหลานและเราดีใจมากๆ หลานก็บอกว่าอจ.จำอะไรไม่ค่อยได้มาพอควรแล้ว และทานอะไรไม่ได้ต้องค่อยๆให้ดูดกับหลอดเป็นช่วงๆ มาครั้งนี้เราเลยซื้อนมแอนลีนจืด และนมข้าวโพดงาดำไปให้อจ. ขณะอยู่ในรถวันนี้เราหยิบนามบัตรขึ้นมาเขียนเบอร์โทรฯไว้ คิดว่าจะเอาให้หลานชายอจ.เผื่อหากอจ.เป็นอะไรไปจะได้โทรบอกเรา และหากอจ.เสียชีวิต เราตั้งใจจะไปเป็นเจ้าภาพหนึ่งคืน คิดแบบนี้จริงๆ และวันนี้ตอนอยู่ในรถก็โทรคุยกับเพื่อนซึ่งเป็นลูกศิษย์อจ.เหมือนกันบอกเขาว่าเรากำลังไปเยี่ยมอจ.เพื่อนคนนี้บ่นมาหลายครั้งว่าจะมา อยากเยี่ยมอจ. แต่ไม่ได้มา เราก็บอกตั้งแต่เมื่อวานที่เจอและวันนี้อีกครั้งทางโทรศัพท์ว่า
"มาเถอะ มาเยี่ยมตอนอจ.มีชีวิตอยู่ให้อจ.ชื่นใจ ดีใจ ดีกว่ามาร่วมงานศพอจ.ตอนสิ้นแล้ว" เรามีความรู้สึกว่าอจ.คงอยู่ได้ไม่นาน และวันนี้ที่ไปอจ.คงจำเราไม่ได้แล้ว แต่ไม่เป็นไรทุกอย่างอยู่ที่ใจของเรา เราคิดถึงเป็นห่วงอจ. นั่นก้พอแล้ว วันนี้ที่ไปห่างจากวันนั้น ( วันครู) 40 วัน จริงๆตั้งใจมาก่อนหน้านี้เพราะคิดถึงอจ.เป็นระยะๆ แต่เป็นช่วงเร่งสอนและตั้งใจว่านศ.สอบเสร็จเราจะไปอีก ของเราสอบเสร็จเมื่อวันพฤหัสนี้ วันนี้เลยได้โอกาสมา ...
.......สิ้นเสียงตะโกนเรียกของเรา หลานสะไภ้ที่เคยเจอก็ออกมาจากอีกบ้าน มองเราแบบแปลกใจ เราบอกมาเยี่ยมอจ.ค่ะจำได้ไหมคะ เป็นลูกศิษย์ที่มาครั้งก่อน เธอจำได้แล้วพูดว่าอจ.เสียชีวิตแล้ว เราพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ยืนนิ่งๆ งงๆ เสียใจ ที่มาช้าไป สักครู่ก็ถามว่าอจ.เสียเมื่อไหร่ เราไม่ทราบเลยจริงๆ เขาบอกว่าพรุ่งนี้ครบเดือน แล้วเขาเดินไปตะโกนเรียกหลานชายมาคุย เธอตะโกนบอกไปว่าลูกศิษย์อจ.ที่เป็นดอกเตอร์มา เราเดินตามไป ถามเรื่องราว เขาบอกว่าเขาไม่ทราบว่าจะติดต่อเราได้อย่างไร แต่เขาคิดถึงอยากส่งข่าวให้ทราบ และลูกชายเขา (อยู่ภูเก็ต) ค้นหาเราเจอในอินเตอร์เน็ตเพราะเราลงเรื่องและรูปของอจ.อำพนไว้ ในอีกบล็อกในวันครูปีที่แล้ว .......ในที่สุดเราขอลากลับ เดินผ่านห้องที่มีชั้นล่างที่อจ.เคยนั่งรำพัดกับสหายวัยดึกๆเพื่อลับสมอง เหลือบมองเข้าไปเห็นที่ใส่กระดูกทองเหลืองใหม่เอี่ยมตั้งบนหิ้ง ก็เดาว่าเป็นของอจ.เลยยืนประนมมือไหว้ พร้อมตั้งจิตบอกว่า
" อจ.คะหนูมาเยี่ยมอจ.แต่มาช้าไป ขอดวงวิญญาณอจ.รับรู้ว่าหนูแวะมา และขออจ.สู่สุขคติ" เราบอกหลานอจ.ว่านมของเยี่ยมขอเอากลับ จะไปทำบุญให้อจ. เพราะของนี้ตั้งใจมาฝากอจ.ก็เป็นของอจ.แล้วจะนำไปตักบาตรให้แทน เราเดินออกจากบ้านอจ.ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกแต่แอบซับน้ำตาที่ไหลออกมา ไม่คิดจริงๆว่าอจ.จะจากไปเร็วกว่าที่คิดมากนัก ไม่คิดว่าการกราบลาที่อกของอาจารย์ครั้งก่อนจะเป็นการกราบลาครั้งสุดท้าย .....
ขอผลบุญความดีของอจ.ที่ได้เป็นครูที่ดีมาตลอดชีวิต จิตที่เมตตา หวังดี ทำงานด้วยจิตที่เป็นครูได้ลูกศิษย์ดีๆออกสู่สังคมมากมาย จงเป็นพละพลังหนุนให้อจ.อำพน จีนะทีปะ สู่สุคติภพ และเราจะทำความดีต่อไปเพื่อให้สิ่งที่อจ.เคยปั้นมากับมือนี้ไม่เสียเปล่า อจ.มีลูกศิษย์ที่มีความตั้งใจสอนศิษย์ และหวังดี เช่นเดียวกับที่อจ.เคยเมตตาสั่งสอนมา อจ.หลับให้สบาย สงบ ในภพภูมิที่เป็นสุขคติภพด้วยเทอญ
ด้วยรักและเคารพอาจารย์และจะไม่ลืมพระคุณของอจ.จนตลอดชีวิตเช่นกัน หนูดีใจที่ชาตินี้ได้เป็นลูกศิษย์ของอจ.ค่ะ
16 Jan :วันครู ไปกราบคุณครู
http://meepolen.blogspot.com/2012/01/16-jan.html
