เช้าตักบาตร แล้วรีบเข้ามหาวิทยาลัย ไปถึง 06.45 น. รถเริ่มติดยาว อจ.ที่ไปเซนต์ชื่อต้องเอารถไปจอดที่ลานจอดเดียวกับคนมารับปริญญา แล้วเดินอีกไกลพอควรเพื่อเซนต์ชื่อแล้วเดินกลับมารับรถ ถึงตอนกลับคงเอารถออกไม่ได้แล้วเพราะแต่ละนาทีรถเข้าลานจอดนับสิบคัน ซ้อนต่อๆกัน ถามจนท.เขาบอกว่าใครมาก่อนจอดนอกสุด (ไกลสุดก่อน) เต็มแล้วจึงให้เข้าไปโซนในเรื่อยๆ เราเห็นสภาพแล้วขอเลี้ยวกลับดีกว่าเพราะคำนวนว่าอีกเกือบชั่วโมงจึงออกมาได้ หากออกได้ แต่ไม่น่าจะออกได้ เลยลาดีกว่า สรุปว่าปีนี้ไม่ได้มีการปรับปนุงการจัดการอะไรๆภายในให้ดีกว่าปีที่แล้ว แต่มีการก่อสร้างสิ่งต่างๆเพื่มขึ้นทั้งที่ (จำเป็น) และไม่จำเป็นเลย แล้วไปวัด กลับบ้านช่างหนอมมาแล้ว
ฝนตกหนักมากประมาณไกล้ 11.00 น สงสารบัณฑิตไม่รู้เปียกกันแค่ไหน
เที่ยงอากี กลับจากรพ.ด้วยข้อสันนิษฐานตามที่ต้องการเป็นคือไข้เลือดออกเล็กน้อย ไข้หวัดใหญ่เล็กน้อย เราเลยเป็นงงๆ
ชาบูอาการแย่ลง การกลืนลำบากขึ้น พรุ่งนี้จะพาไปหาหมออีก วันนี้ต้องอุ้มไปยืนฉี่ ยกขาไม่ได้แล้วเพราะอ่อนเพลีย ตอนเที่ยงไปเจอเขานอนทับฉี่ในห้องน้ำ คงฉี่แล้วไม่มีแรงเดินต่อ จริงๆเราก็คอยตามแทบทุกครั้งที่เขาคลาดสายตาไป ว่าเขาไปนอนที่ไหนให้รู้ไว้ วันนี้ก็เห็นเขานอนในห้องน้ำ โชคดีที่ไปทักลูบหัวเขาเลยเห็นว่านอนทับฉี่ ก็เลยเช็ดตัวให้หลายสิบครั้ง ล้างขา เหมือนดูแลคนแก่เลย
เย็นนี้โตและแวด แวะเอาเครื่องฟอกอากาศมา ก็เลยรู้ว่าเจ้ตุ๊กตาแม่ค้าขายกระทิขึ้นชื่อของตลาด ยิงตัวตายแล้ว เราเศร้าใจเพราะรู้จักแกตั้งแต่เด็ก ยายไปซื้อกระทิตั้งแต่แกสาวๆ เป็นคนเดียวที่ทัดดอกไม้ข้างหูสีสด ตลอดเวลาเห็นแล้วสดชื่น ไม่น่าเชื่อจะยิงตัวตายในวัย 68 ปี ชีวิต!!
