14 Dec:ยายกะเด็กคนนั้น1

วันนี้ตั้งใจมั่นต้องไปให้ทันยายเข็นหลานให้ได้ ออกจากบ้านเจ็ดโมงเช้าแล้วได้เจอสมใจ เห็นยายนั่งบนฟุตบาทริมถนนหน้าอาคารพาณิชย์  พร้อมรถเข็น และเด็กผู้ชายคนนั้น คาดว่ายายคงพักเหนื่อย ก็เลยเข้ามหาวิทยาลัยไป scan นิ้วก่อน แล้วออกมโดยตั้งใจว่าจะจอดรอด้านข้างถนนตรงที่ยายจะเข็นเลี้ยวมาแบบเมื่อวานนี้  ขณะมาไกล้ปากทางถนนก็เปิดไฟเข้าขวาเตรียมจอด ปรากฎว่าสานตาปราดไปเห็นยายยืนกลางช่องถนนที่รถกำลังติดไฟแดง เรารีบบอก link ให้เตรียมออกซ้ายเพราะวันนี้ยายไม่เลี้ยวแต่ตรงไปเข้าโรงเรียนอีกประตูด้านหน้า ปากบอกมือหยิบกล้องออกมา ยายขยับตัวเข็นอีกเพราะไฟแดงกำลังเปลี่ยน คิดในใจว่าต่อให้เปลี่ยนเป็นเขียวแต่ยายยืนขวางตรงนั้นคงไม่มีใครใจดำชนยายหรอก  นอกจากเจ้าเด็กขายคนนั้นที่นั่งเป็นทองไม่รู้ร้อน ถ่ายได้เฉียดฉิว ยายเข็นพ้นไปไฟเขียวรถเยอะ เราก็ต้องรอกว่าจะเลี้ยวได้ ยายเข็นถึงหน้าโรงเรียนพอดี เราให้ link รีบจอดเราถ่ายรูปทันที เปิดประตูรถพร้อมกับที่เด็กชายคนนั้นลงจากรถเข็นทันทีที่ยายจอด ขณะนั้นก็มีเด็กนักเรียนคนอื่นที่ผู้ปกครองมาส่งหน้าโรงเรียน ด้วยมอเตอร์ไซด์ ...เราลงเดินไปพร้อมกับที่เด็กคนนั้นเดินเข้าโรงเรียน เราเลยเดินตรงไปหายายมองในรถเข็น เห้นถังพลาสติกขนาดถังสี ใส่ผ้าดูคล้ายๆเสื้อเปียก และมีกล้วย 1 เครือ ปากไวถามยายทันที ยายกล้วยขายไหม  ยายคงงง ใครหว่า ? ยายยิ้มแล้วตอบว่ายายไม่ได้ซื้อ ถ้าจะเอาเอาหวีนี้ ว่าแล้วยายหยิบอีกหวีที่เรามองไม่เห็นข้างใต้ขึ้นมาสวยดี ถามยายว่ากี่บาท ยายก็พูดว่ายายไม่ได้ซื้อ ยายไปตัดมา เอา 10 บาทก็แล้วกัน เราไม่รู้หรอกว่ากล้วยควรจะหวีละเท่าไร แต่รู้สึกว่า 10 บาทน่าจะถูกไป  เลยเดินถือกล้วยกลับมาที่รถ เอาเงินมาให้ยาย 20 บาท ยายไม่ได้สนใจดูหรอกว่าเราให้เกิน แต่เราก็ไม่พูด แต่ถามยายว่า ยายมาทำอะไรแถวนี้ ?  ยายเงยหน้าตอบอมยิ้มพร้อมเหงื่อเต็มหน้าไปหมดว่า...............พรุ่งนี้เขียนต่อ เอารูปลงด้วย วันนี้ง่วงแล้ว วันนี้เตรียมสอนทั้งวัน พรุ่งนี้สอนๆๆๆๆ

13 Dec: ภาพที่เศร้า

วันนี้ไปมหาวิทยาลัยเช้ามาก ไป scan นิ้วก่อนเพราะจะต้องเอาเจ้า Yiching ไปหาสัตวแพทย์ ไปถึงพ้นหน้าศาลแขวง เห็นยายคนหนึ่งเข็นรถเข็นไม้ ตัวก้มงอเพราะยายหลังโกง และขายายโก่งมาก เวลาเดินเลยค่อนข้างลำบาก รถเราผ่านไปเร็วจึงเห็นแวบเดีนวว่าในรถเข็นมีอะไรบางอย่างที่ยายต้องเข็น เราเอะใจแต่คิดว่าคงไม่ไช่ ก็ผ่านไป ออกจากมหาวิทยาลัยใช้เส้นทางเดิม รถติดไฟแดงเปลี่ยนเขียวพอดี เจอยายอีกครั้งมองออกไปเห็นภาพที่เศร้ามาก ที่เราเข้าใจไม่ผิดคือยายเข็นของจริงๆ แต่ที่ยายเข็นคือเด็กผู้ชายที่อายุน่าจะเกิน 10 ขวบแล้ว รูปร่างปกตินั่งขัดสมาธิด้านหน้าสุดของรถเข็น ใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อย  ยายกำลังออกแรงอย่างมากเพื่อเข็นรถที่มีเด็กนี้นั่งเพราะยายกำลังเข็นเพื่อเลี้ยวขึ้นบนรอยต่อถนนอีกสายที่สูงกว่าก็เลยต้องออกแรงดัน เห็นแล้วสงสารมาก แต่หันมองหน้าเด็กที่หันไปมองยายด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวดสีหน้าไม่พอใจที่ยายเข็นช้าหรือเข็นไม่ขึ้นเสียที หรืออะไรก็ตามแต่ เห็นแล้วเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆ ถ้าไม่ติดว่ามีรถต่อท้ายและไฟเขียวแล้ว จะลงไปช่วยเข็นจริงๆ และจะถามเด็กว่าพิการหรือเปล่า (เพราะมั่นใจว่าเด็กปกติ และหน้าตาดีด้วย)  เลยหมายมั่นปั้นมือว่าพรุ่งนี้จะไปเช้าเพื่อรอยายที่น่าจะเข็นเด็กมาโรงเรียนอีก จะถ่ายรูปไว้ แล้วจะไปถามยายและเด็ก ขอยุ่งเรื่องชาวบ้านหน่อยเถอะ อยากรู้ว่าเด็กนั่นเป็นหลานยาย หรือยายรับจ้างพาเด็กมาโรงเรียน ??  แต่ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอย่างไรก็รับไม่ได้เพราะแทนที่เด็กโตนั่นจะลงจากรถเข็นมาช่วยยายเข็นรถขึ้นที่ชัน กลับหันมาแสดงอาการไม่พอใจและคงพูดอะไรก่อนหน้านั้น ..เราคงจะทำอะไรบางอย่างดูเหตุการณ์ก่อน...สังคมเป็นแบบนี้แล้วหรือ ??

เอาภาพมาเพิ่ม ทิ้งไว้นานลืมไปเลย...จนเห็นมีผู้เข้ามาอ่าน ลองดูภาพ

 

ตอนเช้าหากใครผ่านถนนสายนี้ในบริเวณไกล้มหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นถนนเส้นหลัก ในช่วงไกล้ 7.00 น. การสัญจรคับคั่งในช่วงเวลาเข้าโรงเรียน จะเห็นภาพนี้ เป็นประจำ ยายแก่ๆคนหนึ่ง เข็นรถเข็นที่มีถังพลาสติกเปล่า 2-3 ใบในถังมีเศษผ้าขี้ริ้ว บางครั้งจะมีผลไม้ติดมาด้วยเช่นกล้วย มะละกอ และหน้ารถจะมีเด็กชายคนหนึ่งที่ไม่เด็กนักนั่งเฉยๆอยู่ข้างหน้า ทราบว่าเรียนชั้นประถมปีที่ 6 ก็น่าจะอายุ 13-14 ปี แต่ตัวโต

 

ภาพนี้ถ่ายขณะรถแล่นอยู่เห็นปุ๊ปสะกิดใจมาก เลยไปจอดรอข้างหน้าเพื่อเก็บภาพจึงได้ภาพบน ปรากฎว่ายายไม่เลี้ยวกลับเข็นรถเข็นเลยไปทางถนนหลัก แต่เป็นทางชันขึ้นเล็กน้อย และเป็นทางแยกไฟแดง ยายก็ต้องรีบเข็นกลัวไฟเขียว (ภาพล่าง)

 

 

 

 

ล่าง ยายเข็นถึงทางเข้าโรงเรียนด้านหน้า วางพักรถเข็นเพื่อให้หลานชายตัวโตลง ยายนั่งพักเหนื่อย หลานสะพายกระเป๋าแล้วเดินเข้าโรงเรียนเลย ไม่มีการแสดงความขอบคุณหรือยกมือไหว้ยาย

 

เมื่อหลานเดินเข้าโรงเรียนแล้วยายนั่งพักเหนื่อยอยู่ครู่หนึ่ง แล้วลุกขึ้นจัดของ ที่ไม่มีอะไรนอกจากเลื่อนกล้วยเครือนั้น .............อ่านต่อในhttp://meecorner.blogspot.com/2012/09/blog-post_18.html