สมุนไพรแก้ช้ำในหน้าบ้าน ช่วยคนมาเยอะแล้ว
วันนี้เช้าไป scan นิ้ววันสุดท้ายของปีการศึกษา และคณะให้เขียนใบแสดงภาระงานช่วง summer เราถามขวัญว่าไม่ได้สอน summer ต้องเขียนไหม เธอบอกไม่ต้อง ป้านงคราญก็บอกว่าก็ต้องเซ็นต์ไว้ เลยเขียนว่าเขียนตำราเฉลิมพระเกียรติ 1 เล่ม จบ แวะไปคุยกับน้องๆที่โปรแกรมจนเที่ยงพาไปทานก๋วยเตี๋ยวใต้สะพานที่คนเขานิยมกัน เจอลูกศิษย์พยาบาล 4 คน เราไม่เห็นเขาแต่เขาเห็นเรา ถามว่า "อจ....ไช่ไหมคะ" เราบอกว่า" ไช่จ๊ะ" ก็ดีใจกันที่นั่งอยู่กระโดดยืนมาคุยด้วยทักซักถามกันเพราะ 3 คนไม่เคยเจอพวกเขาเลยเป็น 20 ปี แต่เขาจำได้ อีกคนเคยเจอเมื่อปีที่แล้ว เขาทานกันเสร็จจ่ายเงินเลี้ยงโต๊ะเราอีก เขาบอกว่าให้เขาได้เลี้ยงอจ.เถอะ เอาก็เอา ไม่เคยยอมให้ใครเลี้ยง (นอกจากสามี คิคิ) มานานแล้ว ตอนนี้เป็นคนไกล้แก่เลยมักจะจ่ายเลี้ยงคนอื่นๆเป็นประจำเมื่อมีโอกาสไปเจอ
อ้อ วันนี้ขณะกำลังไปทานเที่ยงดร.รุ่นกลาง โบกมือดักรอรถให้หยุดแล้วเอาใบปลิวมาให้ดู ถามว่าได้หรือยังก็บอกว่ายัง แต่ได้อ่านแล้ว คนเอามาให้อ่าน แต่ไม่เห็นประโยชน์ของการทำครั้งนี้ เลย ก็ไม่รู้ว่าอจ.ที่เขียนนี้ทำไปทำไม หวังผลอะไร คราวนี้เธอไม่ลงชื่อ เราเลยถามว่าทำไมไม่ลงชื่อ..ดร.ตอบแทนว่าเพราะคนเขียนบอกว่าลงไปก็ไม่มีใครเชื่อว่าเธอคนนั้นเป็นคนเขียน แต่สำหรับเราแล้วไม่เห็นเลยว่าเป็นการกระ
ทำที่ฉลาด หรือ smart จริงๆขึ้นไปพูดกับนายอธิการเองเลยก็ได้ ฟังไม่ฟังแต่ก็ดีกว่าการทำแบบเด็กๆ
รีบทานรีบกลับเพราะอุเขาต้องไปสอนที่ระนอง ตาลวันนี้เรียนภาษาเลยไม่ได้ไป กลับมาส่งอุ แล้วเรากะสุเชษนั่งคุยต่อในรถอีก ชั่วโมงเศษ เรื่องกฎแห่งกรรม ธรรมะปฎิบัติ กลับถึงบ้านก็เกือบสี่โมงเย็น
อากาศร้อนจัง เข้าบ้านแล้วเย็นสบายจนไม่อยากเดินออกจากชายคาเลย
